Pokazaliśmy, że wraz z upływem czasu farby stają się sztywne i kurczą się, co prowadzi do powstawania spękań warstwy malarskiej obrazów. Powstawanie spękań zależy zatem przede wszystkim od zmian w samej materii, a w znacznie mniejszym stopniu, niż wcześniej przypuszczano, od wahań temperatury i wilgotności w salach wystawowych muzeów czy magazynach.
Osiągnięcie to pozwala z jednej strony zrozumieć, jak powstaje krakelura, czyli siatka spękań, w obrazach, z drugiej zaś – otwiera drogę do mniej rygorystycznej regulacji mikroklimatu w muzeach. To z kolei przyczyniłoby się do zmniejszenia zużycia energii przez urządzenia zapewniające taką regulację. Wprowadzenie energooszczędnych metod ochrony dzieł sztuki będzie miało duże znaczenie w dobie kryzysu energetycznego, a także będzie stanowiło ważną inicjatywę w zakresie ochrony dziedzictwa mającą na celu ograniczenie globalnej zmiany klimatu.
Dla dociekliwych, pełen tekst znajduje się pod adresem:
https://doi.org/10.1186/s40494-022-00814-2
Wyniki opublikowane w Heritage Science uzyskano w ramach projektu CollectionCare (H2020-NMBP-ST-IND-2018) finansowanego przez Komisję Europejską.